Langs de garagepoort naar binnen, die altijd open staat voor bezoekers en familie. De geur van vers gekookte groentesoep komt ons iets vlotter tegemoet dan “Ons Ma” Josefine.
“Ik ben wat trager geworden op mijn 83ste! Maar kom binnen, de soep staat op het vuur en ik heb brood en beleg. Eerst iets eten en dan naar mijn plant kijken.”
Met een gevulde buik en een stuk of 40 nieuwe namen in ons geheugen (5 kinderen, schoonkinderen, 14 kleinkinderen, hun partners en 2 achterkleinkinderen), toont Ma ons fier haar Zamioculcas.
“Ik heb die gekregen voor mijn verjaardag van mijnen achterban. Ik was op slag verliefd! Ik heb ze onmiddellijk in de veranda laten zetten, daar is het licht en ik zit daar vaak naar buiten te kijken. Nu zitten hier dus twee vinstermikken.”
Josefine zit graag langs haar plant. De Zamioculcas heeft immers sterke luchtzuiverende kwaliteiten, wat voor een dame op leeftijd mooi meegenomen is.
“Overdag zet ik mij daar langs in mijne zetel en kijk ik op mijn iPad naar alle foto’s van mijn hele familie. Dan praat ik daar tegen en som ik iedereen zijn naam op. Dat is een perfect geheugensteuntje! Ik denk dat mijn plant ondertussen ook al iedereen kent. Maar ja, aan de vruchten kent men de boom ook hè!”
En hoe verzorgt Ma haar plant?
“Gelukkig moet mijn plant niet super veel water krijgen, dus ik moet niet iedere dag met mijn 30 jaar oud gieterke sleuren. Ik heb ze eens te veel water gegeven en toen werden die onderste bladeren geel en rot. In de winter kan ze gerust 2 tot 4 weken zonder water. Ik vind dat een beetje zielig, maar blijkbaar houdt die plant goed haar water bij in die dikke wortels die onder de grond zitten.”
Kranig en langzaam schuifelt Ma naar haar werkkot, handschoenen halen.
“Een tijd terug werd gezegd dat die plant giftig zou zijn. Van die bladeren zou ge kanker kunnen krijgen. Maar mijn kleinzoon heeft dat voor mij opgezocht op ’t internet en dat blijkt een fabeltje te zijn. Ondertussen ben ik het wel zo gewoon om handschoenen aan te doen als ik ze afstof of naar de bladeren kijk… “
Veel bladeren aan de Zamioculcas, en Josefine wordt moe van het afstoffen. Even op haar lauweren rusten met een welverdiend glaasje porto, op ‘t gemak langs de plant.
Bij het kuisen en in de winter moet de plant verplaatst worden. Want in de veranda wordt het fris en de Zamioculcas verdraagt, net als Ma, geen lage temperaturen. Dat verplaatsen laat Ma aan één van haar zonen over, want een pot van 15 kilo krijgt ze niet meer gelicht.
“Ik heb reuma aan mijn vingers. Scheef pootjes. Vroeger had ik met gemak die plant verplaatst, maar dat gaat niet meer. Ik heb gehoord dat ge van die bladeren een afkooksel kunt maken dat helpt tegen de ontstekingen in mijn knoken. Misschien dat hier, volgende keer als jullie komen, een pot Zamioculcas brei staat te koken.”
Wij bedanken vriendelijk en verdwijnen met het volgende bezoek dat weer aan de poort staat.
fotografie: Renaat Nijs
tekst: Cleo Hendriks