In het Noorden van Limburg, treffen we Brigitte en haar Beaucarnea op een kalme druilerige zaterdag. Met als achtergrond de bosrijke tuin, staat de Beaucarnea op een vintage design tafeltje te pronken voor een groot raam.
“Soms hoop ik dat die bossen op de achtergrond mijn plant de ambitie geven om uit te groeien tot wel 10 meter. Want ze zou dat kunnen. Maar dan zou ik haar in de tuin moeten planten en vrees ik dat ze de winter niet overleeft. Het is hier niet even warm als in Centraal – Amerika. ”
De Beaucarnea was een cadeau van Brigitte aan zichzelf. Na een reisje naar Venezuela, waar dochterlief een jaar verbleef, vond Brigitte dat het tijd was voor wat zuiderse warmte in huis.
“Mijn man en ik zijn alle twee op pensioen. De kinderen zijn het huis uit. We hebben veel kunst verzameld met de jaren. Maar daarnaast ben ik ook wel héél content over mijn Beaucarnea. Een levend schilderij om naar te kijken. Ik betrap mezelf er soms op dat ik hier in de zetel naar die plant lig te staren, in plaats van mijn boekje te lezen.”
Eerst stond de plant in de veranda. Al snel verhuisde ze naar de eetkamer, dichter bij familie en vrienden tijdens de vele etentjes die georganiseerd worden.
“Mijn man is een echte foodie en de keuken is zijn territorium. Ik richt me op de planten en het interieur. Ik ben echt op zoek gegaan naar informatie over de Beaucarnea, want ik wil er uiteraard goed voor zorgen.”
Al snel ontdekte Brigitte dat de Beaucarnea gerust wat me – time kan verdragen.
“Ik maakte me er zorgen over als we weer vertrokken op citytrip of naar de zee. Die plant staat soms een dikke week alleen, zonder water of verzorging. Gelukkig kan die plant daar tegen. In de stam wordt het water opgeslagen. Ziet er uit als een dikke poot, vandaar de bijnaam Olifantspoot.”
Brigitte en haar man kunnen dus in alle kalmte op citytrip vertrekken.
“Ik schrijf in mijn agenda op wanneer ik de plant water moet geven. Zo zit er een systeem en een regelmaat in dat water geven. Net ervoor geven steek ik mijn vingers in de potgrond. Als de grond blijft plakken, dan heeft ze nog water genoeg.”
Brigitte weet ons te vertellen dat de naam Olifantenpoot niet enkel slaat op de verdikte stam.
“Soms lijkt het erop dat die plant op meer dan één manier bij mij past. Ge weet wel, zoals een huisdier vaak op zijn baasje gaat lijken? Olifantspoot slaat ook op de structuur van het hout in de stam. Hoe ouder die plant wordt, hoe meer barstjes en spleetjes je in dat hout zal zien, zoals bij een olifantenhuid. Gelukkig heb ik een olifantenhuid als het op rimpels en de mopjes daarover aan komt.”
Puur natuur, daar houdt Brigitte wel van.
“Ik stof die plant niet af. De natuur moet zijn gang gaan. Het enige wat ik af en toe doe is die plant een paar dagen in de veranda zetten, om goed wat zon en warmte te pakken. Iedereen heeft al eens wat extra zonnestralen op z’n velleke nodig!”
We laten Brigitte en haar plant achter, zonnend, met een glimlach.
fotografie: Renaat Nijs
tekst: Cleo Hendriks